De ironie van leven en dood. En hoe jij er aan mee doet.

Stel je voor. Jullie of iemand anders zijn zwanger. Dan wordt er verheugd op het nieuwe leven wat komen gaat.

Er wordt met iedereen over gepraat vol trots en positieve emoties. De baby groeit verder in de buik en we gaan zelfs tegen de baby praten.

We maken contact en geven dit veel aandacht. Ook al is de baby nog niet geboren, die staat centraal en hoort er helemaal bij.

Maar…

Stel je nu eens voor dat er een dierbare van je is overleden.

Dan zijn we bezig met het afscheid van het leven wat was geweest. Er wordt over gepraat, vaak met lading en andere emoties.

We zijn bezig met het afscheid en de plechtigheid. Dit staat voor ongeveer anderhalve week centraal en dan is er de dag van de begrafenis of crematie.

Hierna is het vaak klaar en wordt er niet meer met de overledene gecommuniceerd.

Misschien wel herdacht of over de overledene gepraat.

Maar dat was het dan.

Ik vraag mij soms weleens af hoe we collectief zijn gaan geloven dat na de dood het leven stopt.

En dat daarmee ook de communicatie stopt.

En daarmee ook de mogelijkheid stopt om nog dingen uit te spreken die gezegd willen worden.

Of dat er bepaalde gebeurtenissen of vragen geen plek meer kunnen krijgen.

Dat is in mijn beleving zo onjuist.

Want als je dierbare is overleden, hoeft je niet te blijven rondlopen met onuitgesproken woorden.

En je hoeft niet te blijven rondlopen met een gebeurtenis die je nog een plek wil geven.

Dat is een grote last om mee rond te blijven lopen.

Je kunt het namelijk WEL oplossen.

Want een overlijden, hoe onverwachts en verdrietig ook, is geen blijvende blokkade op dingen die je nog wilt oplossen.

Zo was er een man die wilde zeggen tegen een schoolvriend die was overleden hoe belangrijk voor hem was geweest. En hij ervaarde rust en een laatste verwerking van het verlies.

Zo was een vrouw die tegen een goede vriend wilde zeggen dat na zijn zelfdoding hij zoveel dingen miste en dat zij het niet snapte waarom maar dit wel uit respect bij hem wilde laten.

Zo was er een moeder die na een abortus toch tegen het kindje wilde zeggen dat het haar spijt en welke reden hiervoor was geweest.

Wauw. Dat is heling.

In eerste instantie voor hunzelf.

En vaak daarmee een positief gevolg voor de overleden dierbare.

Dit laat de opstelling altijd goed zien en sterk voelen.

Dan is er geen zware last, twijfel, spijt of schaamte meer.

Dan is er verlossing en verlichting.

Met welke woorden, of gebeurtenis of lastige gevoelens loop jij nog rond?
Wat zou het je brengen als je wel dit gaat uiten?

Ik hoor graag van je in reactie!