Hoe ga je met het leven om als je de enige bent van een drieling?

Ja, daar zat ik dan in een mooi en open telefoongesprek. Het was een telefonische intake van een deelneemster aan de Overleden Dierbare Opstelling. Ze vertelde mij dat zij een alleengeboren tweeling was. Maar tijdens ons gesprek zag ik niet één, maar wel twee zieltjes bij haar. Twee broertjes om precies te zijn. Maar ik besloot om nog even niks te zeggen. Dat komt later wel, voelde ik aan.

Hmmm. Hoe ga ik om met iemands waarheidsbeleving? Wanneer spreek ik mijn eigen waarheid? En klopt dit dan? Dit zijn voor mij altijd interessante vraagstukken. Maar in de dagen voor de opstelling bleven de twee broertjes zich kenbaar maken aan mij. Dus hier mocht ik wat mee gaan doen.

Tijdens de avond van de opstelling zat ik met de deelneemster bij het altaar. Dat is een prettige plek om de hulpvraag te onderzoeken. Ik besloot om direct mijn informatie te delen. “Ik zie dat je geen alleengeboren tweeling bent, maar een alleengeboren drieling. Hoe is dit voor jou om te horen?” 

Ze was zichtbaar geëmotioneerd en vertelde dat eerder een medium zoiets dergelijks had gezegd. Maar dat het medium nog twijfelde of zij nog alleengeboren tweeling of drieling was. Dit was voor haar de bevestiging die zij nodig had. Op dat moment kreeg ik kippenvel en voelde me zo dankbaar dat ik deze opstellingen mag begeleiden.

Tijdens haar opstelling gebeurde veel moois en waardevols. Maar er is één iets wat ik met jullie wil delen. Dat was het verbinden van de deelneemster en haar twee overleden broertjes.

In de loop van de opstelling stonden ze op een gegeven moment als een drie-eenheid.

Verbonden met elkaars handen en in fysiek en in energetisch contact met elkaar.
Dit zijn momenten die zo sterk voelbaar zijn voor iedereen in de ruimte.

Alsof er een boodschap doorkwam: eindelijk herenigd!

Daarna kwam het moment dat de deelneemster zich omdraaide. Zodat zij in liefde en verbondenheid met haar twee broertjes, haar leven verder ging leven. 

Ik zal nooit vergeten hoe het eruit zag en aanvoelde. De twee broertjes die achter haar stonden. Zij hielden elkaars handen stevig vast. En hun andere hand geplaatst op de schouders van de deelneemster. 

Het was bekrachtigend voor iedereen. 

Voor de deelneemster, voor de broertjes en voor iedereen die daar getuige van was.

Steeds meer zie ik hoe de overleden broertjes en zusjes van alleengeboren tweeling / meerling zoveel vreugde en innerlijke rust halen uit het verbinden met elkaar en erkend worden. (Ik schreef er eerder al een post over.)  

Een paar weken later belde ik met de deelneemster. De opstelling was voor haar enorm verhelderend en helend geweest. Zij heeft had broers in hart kunnen sluiten en het leven kunnen omarmen. 

Dan kan ik alleen maar dankbaar zijn.

En het prachtig mooi vinden.

Trots op de deelneemster en haar broertjes.