Gister maakte ik voor het eerst abortus van dichtbij mee. Ik voelde een groot verdriet.

(Goed om te weten: Ik heb toestemming van de deelneemster om haar verhaal te delen.)

Recent voor het eerst een abortus mogen begeleiden in de Overleden Dierbare Opstelling. Ik ben over het algemeen zeker in wat ik doe. Toch voelde dit voor mij spannend omdat ik me bewust was van de kwetsbaarheid en fragiliteit van het proces.

De nacht ervoor werd ik namelijk rond 03.00 uur wakker. Ik voelde een groot verdriet en kon er niet meer van slapen. Toen ik mezelf verbond met de energie werd het me duidelijk. Dit was de Ziel van het kindje van de abortus. 

Het kindje liet mij twee dingen zien:
1.) Hoe zij geschrokken was van de abortus
en,
2.) dat zij de keuze van de abortus snapte omdat er onveiligheid was in de relatie tussen haar mama en papa.

Die informatie was belangrijk voor mij om te weten, zei ze.

Met het begeleiden van opstellingen zoals abortus of miskraam, ben ik blij dat bij elke opstelling mijn vriendin Iris aanwezig is. Het brengt voor mij een verrijking in het neerzetten van een veilige setting bij zulke kwetsbare opstellingen. Mogelijk zal ik het als man alleen kunnen, toch de vrouwelijke aanwezigheid van mijn vriendin brengt voor deze specifieke vraagstukken een veilige bedding voor liefdevolle heling.

Iedere opstelling begint bij het altaar. Een altaar is voor mij de brug tussen de onzichtbare en zichtbare wereld. Het is de plek waar de opstelling begint en ik vragen stel om de hulpvraag zo concreet mogelijk te maken. Hoe concreter de hulpvraag, hoe duidelijker de opstelling iets zichtbaar kan maken. 

De deelneemster begint haar verhaal en liefdevol onderbreek ik haar met: “Sorry, voordat je verder gaat en mij meer informatie geeft wil ik eerst iets met je delen. 

Je dochter was vannacht bij me en vertelde me twee dingen.

Ze was geschrokken van de abortus en ze begrijpt het omdat je relatie met de vader onveilig was. Klopt dit voor je?”

Ja, deze informatie klopte. Het was daarmee het begin van heling door herkenning en erkenning. 

We praten verder over haar verhaal en wat haar verlangen is met de opstelling. Daar gaan we mee aan de slag. 

Met als resultaat dat de deelneemster zich nog meer heeft verbonden met haar ongeboren dochter en dat zij de woorden heeft kunnen uitspreken die zij nog met haar dochter wilde delen.

Drie weken later bel ik de deelneemster op. Hoe gaat het met je? Ze vertelde toen iets heel bijzonders. Haar ongeboren dochter liet in het dagelijks leven haar aanwezigheid zien door het geven van tekens. 

Zo voelt de deelneemster bij haar hand vaak het kleine handje van haar ongeboren dochter.

En ook helpt haar dochter met het hebben van plezier in het leven, door haar aanwezigheid en het gevoel van plezier sterk te laten voelen.

Toen zei de deelneemster iets wat mij raakte:

“Weet je Jim. Ik heb mijn ongeboren dochter en ook twee prachtige kinderen. Heel graag wilde ik nog een derde kindje, dus eigenlijk de vierde. Maar mocht dat niet meer lukken, zou ik dat helemaal niet meer erg vinden. Want ik voel sterk dat ik nu al drie kinderen heb.

Wauw.

Dit is wel zo’n moment dat ik heel dankbaar ben dat ik opstellingen mag begeleiden.
En respect voor deze deelneemster. Wat een dappere en krachtige vrouw.

Het laat ook goed zien, dat overleden kinderen in contact willen blijven.
En dat dit door het aangaan van de verbinding en een situatie samen een plek te geven, dit contact meer en meer wordt. Waardoor het zelfs zichtbaar en voelbaar wordt in dit leven.

Dat is eigenlijk onbeschrijfelijk mooi…

Wat vind jij van dit verhaal? Als je iets wilt delen of zeggen, graag!